Voorzitter Seconde Nahayo van de stichting Dusabikane hield in mei 2016 een lezing over haar werk in de openbare bibliotheek van Bussum. Ter gelegenheid hiervan werd zij geïnterviewd door Yvette de Vries van Bussums Nieuws.
Door Yvette de Vries
BUSSUM – De 59-jarige Seconde Nahayo vluchtte in 1997 uit Burundi naar Nederland. Ze overleefde het etnische geweld in haar geboorteland, bouwde een nieuw leven op in Nederland en woont sinds 1999 in Bussum. 19 mei jl. gaf ze een lezing met als titel: ‘Hutu’s en Tutsi’s, Van Haat naar Hoop’.
De lezing is haar persoonlijke verhaal en het is de eerste keer dat ze dat op een groter podium vertelt. Nahayo is half Hutu en half Tutsi, maar vooral oorlogskind. Sinds 196S al bepalen geweld, genocide en angst het straatbeeld in het Afrikaanse land. Ze vertelt over haar vlucht en de rol die ze wil spelen in de toekomst van haar geboorteland. Want ook al heeft ze in Nederland een goed bestaan kunnen opbouwen, haar lot is verbonden met de toekomst van haar geboorteland.
“Ik heb het goed hier, maar ik kan niet slapen als het in mijn geboorteland niet goed is”, vertelt ze. Ze riep een stichting in het leven: de Stichting Dusabikane, waarmee ze Burundese jongeren door middel van een opleiding weer toekomstperspectief geeft. Het geld dat ze hier inzamelt gaat rechtstreeks naar de toekomst van die jongeren.
Toekomstperspectief
Het eerste project ging van start in augustus. Inmiddels hebben 40 jongeren tussen de 15 en 20 jaar een opleiding tot timmerman, metselaar, naaister en metaalbewerker afgerond. De opleiding bestaat uit een half jaar theorie en een half jaar praktijkbegeleiding. Na de opleiding krijgen ze ‘startkapitaal’ in de vorm van een naaimachine of gereedschap mee, zodat ze ook echt een bedrijfje kunnen starten.
“Ik ging in 2004 voor het eerst terug naar Burundi en zag daar veel kinderen zonder ouders, zonder toekomst. Ik realiseerde mij dat hun enige kans op een toekomst uitzicht is op een beter leven en dat ik die hen moest geven. Als de jongere generatie nu niet geholpen wordt, blijft het een cirkel van conflict.”
“Onderwijs is de sleutel”, zegt ze overtuigd. Ze werkt intensief samen met de lokale organisatie AKARARO, die de opleidingen verzorgt. Ze gelooft niet in grootschalig opgezette acties. “De lokale mensen kennen de gemeenschap, ze weten wat er nodig is en kennen de jongeren.”
Een van de aanleidingen voor de lezing is het weer oplaaiende geweld in Burundi. Nahayo: “Het geweld neemt weer toe sinds vorig jaar de president, na zijn tweede termijn, toch aanbleef.”
Ze kijkt een beetje weg als ze vertelt over het bloedvergieten. “Elke week worden er 30 jonge mensen vermoord, de president heeft de politie in zijn macht.” Hoezeer dit haar ook aangrijpt, ze blijft ver weg van politiek. Gedemonstreerd in Den Haag bij het ministerie van Buitenlandse Zaken heeft ze wel, maar daar blijft het bij. “Ik wil het verhaal neutraal vertellen, mensen laten weten wat er in Burundi aan de hand is.”
Nahayo heeft dagelijks contact met vrienden en journalisten in Burundi. Zo komt ze aan haar informatie. “Ik hoor elke avond slecht nieuws.” Een groot verschil met het etnische geweld tijdens de genocide is wel dat de Hutu’s en de Tutsi’s niet meer willen vechten. Ze zijn het geweld moe, ze willen bouwen aan een toekomst.
Inmiddels is er een tweede, misschien nog wel groter probleem in Burundi bij gekomen: de slechte toegang tot de gezondheidszorg die met name de kwetsbare groepen raakt: jonge kinderen en zwangere vrouwen. De gezondheidszorg stond er al niet te best voor, maar door het oplaaiende geweld neemt het volgens Nahayo nu dramatische vormen aan. Haar stichting heeft nu een tweede missie: het opstarten van basisgezondheidszorg voor kinderen onder vijf jaar en voor zwangere vrouwen.
Op verzoek verzorgt Seconde Nahayo lezingen over haar werk voor de kinderen van Burundi. Voor meer informatie kunt u mailen naar Seconde Nahayo, of u kunt contact opnemen via ons Contactformulier