Werkgelegenheid en voornamelijk die van de jongeren is een probleem dat cruciaal is voor de ontwikkeling die veel derdewereldlanden kennen, vooral de landen ten zuiden van de Afrikaanse Sahara, ondanks de inspanningen en strategieën van de diverse regeringen om de werkloosheid te verminderen.
In Burundi verslechterde deze situatie door de crisis die het meer dan 10 jaar heeft gekend, waarbij veel bewoners zich genoodzaakt zagen een ander woongebied (intern of extern) te kiezen. Daarnaast maakte het land een ongekende demografische groei door.Om aan deze uitdagingen het hoofd te bieden ontwikkelde de regering van Burundi, binnen het Strategisch Kader om armoede te voorkomen, een strategie om tot werkgelegenheidsprojecten en vermindering van jeugdwerkloosheid te komen. Het opzetten van vakscholing voor jongeren (vergelijkbaar met de Nederlandse LTS) was één van de oplossingen die de regering van Burundi initieerde om niet-geschoolde jeugd – vaak schoolverlaters – een vakopleiding te geven. Deze aanpak leverde geen goede resultaten op, want vaak ontbrak het de jongeren na hun opleiding aan begeleiding in de praktijk. Overgeleverd aan zichzelf lukt het hen niet om wat ze geleerd hadden in de praktijk toe te passen: zij vertrokken als wegwaaiend zand: een grote, maar gemiste kans voor de regering en voor de uitvallers.
Toen we dit beseften, heeft onze organisatie ter plekke, AKARARO genaamd, in samenwerking met DUSABIKANE – praktijkbegeleiding geïnitieerd om deze laagopgeleide jongeren te begeleiden in hun maatschappelijke re-integratie: ze kregen een ‘beginnerskit’ in hun vak én zes maanden ondersteuning in het opbouwen van een waardevol, eigen bestaan als vakman en vakvrouw! Deze begeleiding wordt opgebouwd rond een stichting die door de geschoolde jeugd zelf wordt gesticht om later een coöperatie van vaklieden te kunnen worden.